Zamek Saint-Vidal, położony 8 km od le Puy-en-Velay, w głębi doliny rzeki
Borne, był w drugiej połowie XIV wieku jedną z najpotężniejszych twierdz
obronnych regionu Velay.
Ta niezwykła forteca, klejnot architektury militarnej Górnej Loary była miejscem
licznych starć zbrojnych, głównie w okresie wojen religijnych. Wpisana do
rejestru zabytków od 1958 roku, jest jedną z najlepiej zachowanych budowli
obronnych regionu Owernii i Rodan-Alpy.
Pierwsze wzmianki o kamiennych fortyfikacjach w
tym miejscu sięgają X. wieku.
Historycy potwierdzają, że w XI wieku niejaki Saint-Vidal
wyruszył stąd na pierwszą wyprawę krzyżową u boku duchowego przywódcy Adhémara
de Monteil, biskupa Le Puy-en-Velay. Wziął on udział wraz z Héraclem z Polignac w oblężeniu
Antiochii.
Pierwsze pisemne ślady dotyczące rodziny Saint Vidal sięgają
XIII wieku. Wicehrabia Polignac powierza w 1288 Hugues’owi de la Tour władzę
sądowniczą zamku. Otrzymuje on tytuł Barona Saint Vidal.
W XIV wieku rodzina Saint Vidal (Hugon de Saint Vidal) poszerza
swoje włości.
Sława rodziny Saint Vidal sięga apogeum w XVI wieku dzięki
Antoine’owi II de la Tour de Saint Vidal. Jest on namiestnikiem królewskim i
seneszalem zarządzającym regionem Velay i Gévaudan, jak również dowódcą
artylerii francuskiej, stoi także na czele Ligii Katolickiej regionu Velay. Rozbudowuje
on zamek, wyposażając go w fortyfikacje i wieże obronne.
Forteca Saint-Vidal ma za zadanie bronić regionu i jego
mieszkańców przeciwko licznym atakom protestantów.
Antoine de la Tour de Saint Vidal ginie 25 stycznia 1591
roku na moście Estroulhas w Espaly, w pobliżu Le Puy-en-Velay podczas pojedynku
ze swoim chrześniakiem.
W lipcu 1591, podczas wojen religijnych, które dotykają region
Velay, król Henryk IV nakazuje zniszczenie fortecy Saint Vidal, pragnąc
unicestwić pamięć o baronie Antoine’ie II z Saint Vidal, który ośmielił się
zbuntować przeciwko niemu. Pomimo 304 wystrzałów oddanych z dział armatnich armii
królewskiej w kierunku fortecy, pozostaje ona niezdobyta, pamięć rodziny Saint
Vidal zostaje ocalona.
Po śmierci Antoine’a II z Saint-Vidal, z braku dziedzica męskiego, jego
małżonka, Claire z Saint Point, dziedziczy zamek, i zapisuje go w spadku swojej
najstarszej córce, która dziedziczy również tytuły szlacheckie przypisane Saint
Vidal.W 1582 poślubia ona Claude’a Rochefort d’Ally. Rodzina Rochefort d’Ally wprowadza
się do zamku i zamieszkuje go do końca XVIII wieku.
W XVII wieku (1632) Richelieu nakazuje rozbrojenie fortecy.
W XVIII wieku Jean-Joseph, markiz Apcher, baron Saint Vidal,
organizuje polowanie z nagonką, podczas której zostaje zabita słynna Bestia z
Gévaudan.*
Po rewolucji kolejni właściciele wykazują szczególną troskę
o zamek i jego konserwację, co czyni z niego jedną z najlepiej zachowanych
fortec regionu.
1765-1920 zamek zostaje zakupiony przez rodzinę mieszczańską z Le Puy-en-Velay
o nazwisku Porral. Tytuł barona pozostaje przypisany rodzinie Rochefort d’Ally.
1920-1930 Zamek zostaje sprzedany diocezji w Le Puy-en-Velay.
1930 Auguste Sahy antykwariusz z Le Puy kupuje fortecę Saint-Vidal i
zapoczątkowuje liczne prace konserwatorskie budowli. Zapisuje ją w spadku
swojemu bratankowi Bernardowi Sahy, który kontynuuje działania na rzecz
konserwacji zamku i ochrony dziedzictwa kulturowego.
Podczas Drugiej Wojny Światowej dzieła z Muzeum Sabaudii i Górnej
Sabaudii zostały przechowane w kuchni zamkowej, dzięki czemu ocalały od
zniszczenia podczas bombardowań.
1958 forteca zostaje wpisana do rejestru Zabytków Historycznych.
Od XIII wieku forteca była stale modernizowana i rozbudowywana, głównie w
XVI wieku przez Antoine’a de la Tour, który fortyfikuje ją, wyposażając w wieże
obronne i działa artyleryjskie.
W XVI wieku na fasadzie od strony południowej zostają wykute duże otwory
okienne z frontonami i gzymsami z piaskowca inspirowane architekturą włoską.
Rozmieszczenie komnat podlega zmianie, część mieszkalna zostaje przeniesiona do
większej i wygodniejszej sali od strony wschodniej. Pokoje barona i baronowej zostają
urządzone w wieży obronnej i oświetlone dużymi oknami od strony południowej.
Dziedziniec wewnętrzny zostaje wyposażony w krużganek inspiracji włoskiej.
Ogrody w stylu francuskim i
włoskim zostały stworzone w 2018, zainspirowane włoskimi ogrodami Renesansu.
Podobnie jak ogród wodny zawierajacy basen lustrzany, w którym odbija się zamek.
Zamknięta przez dwadzieścia lat forteca otworzyła swoje drzwi dla
zwiedzających w 2018, proponując każdego roku w okresie letnim przedstawienie „Pamięć Narodu”
(„Mémoire d’un Peuple”), odtwarzające historię Francji i Owernii, a także nocny
spektakl „Niezdobyta twierdza” ( „La Forteresse imprenable”), będący
połączeniem wideoprojekcji i pirotechniki, z udziałem około stu aktorów i
statystów.
Zamek i przylegające do niego ogrody są otwarte dla zwiedzających od
kwietnia do listopada.
W okresie od kwietnia do czerwca, od wtorku do niedzieli- zwiedzanie
wnętrz zamku i ogrodów, w godzinach 10.30- 15.00.
W lipcu i sierpniu -zwiedzanie wnętrza zamku z udziałem systemu audio znajdującego
się w każdym pomieszczeniu i towarzyszącą mu scenografią w godzinach 10.30 – 18.00.
W tym samym okresie można również zwiedzać ogrody zamkowe w godzinach 10.45
– 15.00. Wstęp do ogrodów jest bezpłatny.
Od września do 3 listopada, od wtorku do niedzieli, zwiedzanie z
przewodnikiem wnętrza zamku i ogrodu w godzinach 10.30 -15.00.
W okresie letnim można również skosztować lokalnego piwa rzemieślniczego
oraz innych napoi w ogródku kawiarni mieszczącym się na dziedzińcu zamku.
Portal zamku, na którym można dokonać rezerwacji (wskazanej szczególnie w
okresie letnim, bilety są również do kupienia bezpośrednio na miejscu).
Saint Vidal - Forteresse de Saint
Vidal
Od 2022 roku w zamku mieści się również pięciogwiazdkowy hotel.
Château de Saint Vidal - Hôtel haut de gamme en Haute-Loire
Le Bourg
place du château
43320 Saint-Vidal
* W latach 1764-1767 w departamencie Lozère, a także na terenie południowej Owernii, między innymi na południu Velay, w tajemniczych okolicznościach zostaje popełnionych ponad sto ataków na mieszkańców, w tym większość śmiertelnych, do dziś nie wiadomo, kto ich dokonał, czy były to wilki, czy też człowiek w przebraniu zwierzęcia, krążyło na ten temat wiele legend, a autora tych zbrodni nazwano « Bestią z Gévaudan » (fr. Bête du Gévaudan)
